Yeni Çocuklar

“Whenever anything negative happens to you, there is a deep lesson concealed within it, although you may not see it at the time.” “Negatif bir şey yaşandığı zaman, o an için görülemese de bunun içine gizlenmiş derin bir ders mevcuttur.” Eckhart Tolle

 

Şimdiki evrimsel sürecimizin sonuna yaklaştıkça, egonun işlevi bozulur.

Tıpkı bir tırtılın kelebeğe dönüşmeden önce işlevini yitirmesi gibi.

Ama eski yok oldukça, yeni bir bilinç doğar.

Eckhart Tolle

Kampa gittik!

Hem de öyle böyle değil gerçek bir yaylaya çıkıp, bir gecemizi orada geçirdik! Düzce’ye git, orada köyden alışveriş yap, başla tırmanmaya.. 15 kilometreyi yaklaşık bir saatte gittik, git git bitmedi yol..

Çadırları kurduktan ve karnımızı doyurduktan sonra, düzlüğün hemen bitiminde başlayan ormanın içlerine doğru yürüyüşe çıktık.

İlk defa gerçek bir ormanın kokusunu hissettim, muhteşemdi, o nemlilik, o ağaçların inanılmaz heybeti, ayağını bastığın yumuşak yaprakların hışırtısı, devrilen koca kütükler, çeşit çeşit mantarlar, ağaçların arasından sızan ışık huzmeleri… öyle harikaydı ki, yaptığımız 2 saatlik yürüyüş, yaylada kamp kurup geçirdiğimiz iki güne bedeldi diyebilirim. Etkilendim..ilk defa gördüğüm için ve doğanın güzelliğine bu kadar yakın olduğum için..  Keşke daha ulaşılabilir bir yerde olsaydı buralar..

Çocuklarla gitmenin stresine değdi mi değdi evet.. çocukların çok özgür kalabildiği bir ortamdı. Zaten en çok onlar eğlendi .. Her ne kadar yolu ve kamp alanının fazla bakir! olması canımı sıksa da farklı bir hafta sonu geçirdiğim için keyifli oldu. Tekrar gitmek ister miyim, tekrar çadır kampı yapmayı çok isterim! fakat daha medeni bir ortamda isterim. Yedigöller’de mesela. Milli parkın içinde çadır kuranlar için kolaylıkların olduğu bir ormanın içinde daha mutlu olabilirim.

Nerede olursanız olun, doğanın içinde vakit geçirmek, radyasyonsuz bir ortamda, kamp ateşinde ısınmak, gecenin zifiri karanlığında milyonlarca yıldızı seğretmek, sabah güneşiyle uyanmak, ormanın devasa çamlarının altında sohbetler etmek çok güzel bir olay 🙂 tavsiye tavsiye tavsiye….

Living in now…

Konuşurken hep mutluluk istiyoruz, ama ego haklı olmayı hep mutluluğun üzerine koyuyor.. Haklı olmayı hep tercih ediyoruz.

“Hiçbir şey egoyu haklı olmaktan daha çok güçlendiremez.”

“Haklı olmak zihinsel bir durumla -bir bakış açısı, bir düşünce, bir yargı, bir hikaye- tanımlanmaktır.

Haklı olabilmek için tabii ki, başka birinin haksız olması gerekir ve dolayısıyla ego haklı çıkmak için haksız çıkarmayı sever.

Şikayet etmek ve tepkisellik vasıtasıyla yalnızca bir insan değil, bir durum da haksız çıkarılabilir.”Tolle

Bunu okuyan bir zihin, “bu cümlelere göre başımızı önümüze eğip hiçbir şey yapmayacağız” diye anlar. Düşünerek, anlamaya çalışarak, fikir yürütmeye çalışarak yani zihin ile baktığımızda yukarıdaki cümleler hiçbir şey ifade etmeyecektir. Zaten ego da bunu ister.

Ardındakini aramak lazım, herşeyin ardındakini..

Can ve Eren’den bahsetmeye devam;

Bu yaz tatilinde aralarındaki ilişki benim düşünebildiğimin ötesine geçti.. Birbirlerinden vazgeçemiyorlar. Aralarındaki yaş farkı az değil fakat büyük küçüğün yaşına hiç zorlanmadan inebiliyor. Eren’in kendisine has söylediği kelimeleri Can da kullanmaya başladı, hatta biz bile.. Artık dondurmaya ailecek do-do-do diyoruz mesela. 🙂 Eren büyürken ben o kadar rahatım ki.. daha az müdahale ediyorum Eren’e.. abisiyle aralarındaki tartışmalara karışmayabiliyorum, yemesine giyinmesine karışmayabiliyorum. Abi de olunca önünde, motor becerileri çok erken ortaya çıktı, kendi kendine yemek yiyebiliyor, çoraplarını çıkartıp terliklerini giyebiliyor, koşup da düştüğü zaman hiç ağlamıyor, isteklerinde direniyor, bir gün veya birkaç saat önce söylediği şeyi hatırlayabiliyor. En sevindiğim olaylardan bir tanesi de insanlara ve onların ne söylediğine hiç takmaması 🙂 etkilenmiyor, kendi kafasındakini yaşamaya devam ediyor. Ona kızarken çok rahatım, “ah içine mi atacak ne yaptım ben” diye kendime kızmıyorum 🙂

‘Presence’ yani an’da kalabilme diyeyim, bu hali korumaya çalışıyorum. Hoş çalışmakla olmuyor tabi de.  Kelimeler yerleşmiş bir kere.. Düşünce, düşünmeye ait, beklemeye ait, geçmişe ve geleceğe ait her türlü kelimeyi hafızamdan yok etmek istiyorum! Yapmak, çalışmak, düşünmek, ulaşmak, beklemek, hepsini hepsini..

An içindeyken (çünkü genellikle an dışındayız, an dışında bir şeyler peşindeyiz), orada düşünme diye bir şey yok. Düşünme başladığında anda olma hali kalkıyor.  Çünkü daima ‘bir sonraki işi” düşünüyoruz. Bütün hayatımız boyunca hemen her an, bir sonraki yapacağımız işi düşünüyoruz…. ne zavallıca! O bir sonraki an gelmiyor ki, çünkü o an geldiğinde o şimdiki an oluyor. Presence hali hem kendinle hem herkesle hem herşeyle tam bir mutabakat hissettiğin bir an. Yani kabullendiğin.. herşeyi herkesi ve kendini…  

Bir sonraki an ile ilgili hiçbir beklentin yok. Hiçbir duygun düşüncen istediğin istemediğin yapacağın yapmayacağın… hiçbir şey yok. Çünkü tüm bunlar hepsi düşünce ve zamanın içinde hapsolmuş bir ben ile alakalı şeyler… O kavramların içine hapsolmuş ben dışındaki O ASIL BEN’E ulaştığında -ki bunun için yaşıyoruz- tüm dünya gözüne bambaşka gözükmeye başlıyor…

Bu asla düşünmeyeceğiz ya da düşünmemeliyiz anlamına gelmiyor. Tabii ki plan yapacağız bir gün sonrasının bir ay sonrasının.. Ama bu planları yapacağız ve bitecek. Plan yaparken, ah öyle mi olsa, böyle mi yapsam, onu yaparsam bu olur, yok öyle olmaz gibi kaygılar endişeler içinde KAYBOLMAYACAĞIZ.

Çocuklarım da bu ‘presence’ halin içinde benimle birlikte bol bol bulunurlarsa  daha ne isterim ki onlarla ilgili ben!

Eren’le ilgili pek de yazmadığımı farkettim.

Can hakkında yazdıklarım senelerce benim hayatımda nasıl gelişmeler olduğunu anlatıyor, Eren için de bazı şeyler yazmalıyım. Eminim ki Eren ile ilgili yazdıklarım Can hakkında yazdıklarımdan çok farklı olacak.

Can küçükken daha farklı bir Nihan vardı, Eren küçükken çok daha farklı bir Nihan var.

Onlar büyüdüklerinde bu yazıları okuduklarında anlayacaklar annelerinin nasıl değiştiğini, geliştiğini, nasıl hayatı daha çok sevdiğini 🙂

Pazar günü Eren 2 yaşını bitirecek. İnanılmaz hızlı geçti göz açıp kapayıncaya kadar lafı çok klasik olacak ama doğru 🙂 ayrıca tüm hayatın göz açıp kapayıncaya kadar geçtiğini düşünürsem fena sayılmaz 🙂

Kendisi son derece keyifli bir bebekti, çocukluğa geçişi de çok keyifli yaşıyoruz. Duygusal hallere karşı çok daha esnek bir varlık var karşımda. İniş çıkışlara karşı daha dayanıklı bir çocuk Eren. Duygu hallerini çok ciddiye almıyor, gelip geçmesine izin veriyor. Fiziksel dayanıklılığı da yüksek, öyle herşeye ağlamıyor, takmıyor. İsteklerinde çok inatçı, bir şeye kafayı taktığında onu bir şekilde yaşaması gerekiyor, olamıyorsa da olamadığını gördükten sonra vazgeçiyor. Benim söylemem yetmiyor, kendisinin yaşaması gerekiyor, ikna edilmeye çok müsait bir çocuk değil.

Daha çok bebekken bile abisi ile aralarında müthiş farklar olduğunu görebiliyorduk. Gerçekten de büyüdükçe farklar açık seçik kendini gösteriyor. Bazı şeylerin doğuştan geldiğini görüyorum, ailenin yaklaşım tarzı bu farkları oluşturuyor olamaz. Çok daha farklı bir mekanizma var bu işin içinde. Aynı ailede büyüyen kardeşlerin birbirlerinden farklı karakterlerde olması. Ama bir yandan da bazı özelliklerinin çok benzemesi… Göreceğiz daha ileride neler yaşanacak aralarında 🙂

Kardeşler küçükken ne kadar çok güzel anı biriktirirlerse büyüdüklerinde o kadar bağlı oluyorlarmış birbirlerine.. ne kadar doğru!

Birbirlerine kızsalar kavga etseler de (sabrımın yettiği kadar tabii 🙂 ) izin veriyorum onlara, birlikte birşeyler yaşasınlar yeter ki, çünkü kavga da etseler sonra barışıp eğlenmeye devam ediyorlar. Bol bol anı biriktirme dönemi….

Let’s live in the now…

Hiç plan yapmadan şu boş sayfanın önüne geçtim. bakalım ne olacak diye.

Dış görünüm ne kadar önemli hayatlarımızda değil mi?

Hiç önemli değil deriz ama aklımız fikrimiz nasıl daha iyi, daha akıllı, daha güzel görünebilirim diye düşünür..

Herhalde farklı bir boyuttan bakıldığında, nasıl göründüğümüz içimizden taşan enerjiye bakılarak anlatılabiliyordur.

Yani üzerinde ne olursa olsun, makyajın olsun olmasın, içerden dışarı taşan şeyi görüp ona göre tanıyorlardır insanları. Şeffaf insan gibi.

Kendimizi kendi dışımızda sahip olduğumuz şeylerle tanımlamaya çok alışmışız. İsmimiz, eğitimimiz, değerlerimiz, inançlarımız bütün bunlar bizi biz yapıyor veya yapıyor-muş gibi düşünüyoruz. Tüm bunların da arkasında daha başka daha sabit daha değişmeyen, daha duygu-düşünce içermeyen, daha güçlü bir BEN olabileceğini hiç düşündünüz mü? İsmi, şekli, inançları, istekleri, mutsuzlukları, hedefleri, kısacası formu olmayan bir BEN..  Hiç bir form taşımaksızın içerde bir BEN var. O bu bedenle veya bu bedenin taşıdığı isim altındaki kurduğu karakterle alakası olmayan bir BEN. O daha formsuz, o daha sonsuz, o doğumla ölümle sınırlı olmayan bir BEN. O’nu zaman zaman anlık da olsa hissedebilirsiniz. Doğanın içindeyken, hiçbir şey düşünmezken, oldu ya bir an geldi o an hiçbir şeye yorum yapmadan yalnızca durdunuz, kaldınız. O an ‘da içinizde hissettiğiniz şey.

Sokakta bir sandığın üzerinde oturuyorsunuz ve gelip geçen insanlardan yardım dileniyorsunuz. S e n e l e r c e.. Sonra birisi o sandığın içinde ne var baktın mı hiç diye soruyor. Kalkıp sandığı açtığınızda orada seneler boyu dilenerek istediğiniz, ihtiyacınız olan her şeyin dolu dolu var olduğunu görüyorsunuz….. vavvvv….

Oğlum inanılmaz güzel sorular sormaya başladı.

Alakasız bir anda geliyor sorular, arabadan inmiş eve girerken mesela  “Anne birinin evine hırsız girdiğinde polisi ararız, polis hırsızı yakalar değil mi, yani anne hep iyiler kazanır değil mi?”

Hep iyiler kazanır değil mi?  … hadi bakalım..

Bir yandan çok seviniyorum coşuyorum bu soruları duyunca diğer yandan daha özel bir zaman ayırıp uzun uzun anlatmak istiyorum bunu beceremiyorum. Zaman ayırdığım zaman da Can konuşmayı istemiyor oluyor.. Karar verdim sorduğu anda, ne söyleyebilirsem o kadar söylüyorum, başka bir ana bırakmıyorum artık..

Soyut kavramları anlamaya başladığı yaştayız. Yani zihni bir yetişkin zihnine yaklaşıyor artık. “Allah” üzerine konuşmak istiyor, soyutu zihninde bir yere oturtacak senden yardım istiyor. Bence 7-11 yaş arası harika bir dönem!!

Ne mutlu ki, içim olağanüstü rahat bir biçimde oğluma vereceğim cevaplar var. O’na kendi algımı anlatabilirim ve diyebilirim ki “ben böyle hissediyorum sen de büyüyünce böyle veya farklı hissedebilirsin.”

Şöyle bir cevap verdim ona:

“Oğlum her zaman iyiler kazanmayabilir. Daha doğrusu her zaman iyiler kazanmıyor gibi görünebilir. Hırsız eve girer, ama polis hırsızı yakalayamaz. O zaman iyiler kazanmıyor gibi görünür. Ama zaman geçer ve evine hırsız giren insan, “iyi ki böyle olmuş ben bu olaydan birçok şey öğrendim” diyebilir. Yani her olayda hepimiz bir şeyler öğreniriz. Bu iyi bir şeydir. “

Tabii ki ortam müsait olsa konuşur da konuşurum ama zaman yok.. zaten olmasın da. Bir kaç cümleden sonra tam dikkatini toplayamıyor. Çünkü zaten alacağını birkaç kelimeden de alıyor olmalı.

Livinginnow