Çocukla Nasıl EMPATİ KURAMIYORUZ?

Çocuklarımızla empati kurmak isteriz ama bunu her zaman başaramayız. Empati kurmak yerine aşağıdaki tepkileri verdiğimiz çok olur:

Utandırmak: “Kes şu saçmalığı. Bak böyle yaptığında baban senin bir bebek olduğunu düşünüyor!” Sonuç: Çocuk yargılanıyor ve etiketleniyor. Öfke veya utanç duyabiliyor.

Aldırmamak: “Üzülecek bir şey yok. Boş yere ağlıyorsun. Hemen sil gözyaşlarını.” Sonuç: Çocuğun hislerine aldırış edilmez.

Oyalamak: “Haydi baban hesabı ödeyene kadar köpekle oynayalım.” Sonuç: Çocuğun zihni başka yöne çekilir, düş kırıklığına uğrar veya şaşırır.

Pazarlık Etmek: “Markette uslu durursan sana dondurma alırım.” Sonuç: Çocuk muhtemelen şaşırır veya düş kırıklığına uğrar.

Tehdit Etmek: ” Bu saçmalığa son vermessen ağlamak nedir göreceksin” Sonuç: Çocuk şiddetle tehdit edilir. Muhtemelen ürker veya kızar.”

Uzak Durmak: “Bu şekilde hareket ettiğin sürece seni görmek ve seninle konuşmak istemiyorum.” Çocuk tecrit olur. Kendini yalnız hisseder, ürker veya üzülür.

Dikkat edersek tüm bu tepkilerin ortak yanı çocuğun hislerine kulak asılmaması. Çocuk burada şunu hissedebilir: “Benim hislerim önemli değil veya kabul edilebilir değil.” Ama o anda en çok ihtiyacı olan şey yargılanmadan dinlenmesi ve kabul edilmesidir.
Onun hislerini ve ihtiyaçlarını anladığımızı ifade etmek, istediği şeyi yerine getireceğimiz anlamına gelmez.

Elbette günlük hayatta yukarıdaki tepkileri vermemiz de çok doğal, istemesek de bu tepkileri zaman zaman verebiliriz. Sabredebilmek hep mümkün olmuyor. Özellikle de çocuklarla! Kendimize kızmadan farkedebildiğimiz ölçüde empati kurmaya dikkat edebilirsek çocuklar için büyük değişimler yaratabiliriz.

(Kitap tavsiyesi: Çocuklara Öz Saygıyı ve Değerleri Öğretmenin 100 Yolu/Diana Loomans & Jane Loomans)

Önerilen makaleler

Bir cevap yazın