Nursemin’in Efe’si ve Ece’si karne almışlar 🙂 Öğretmenleri karnelerine küçük notlar yazmış. Efe’nin notu “sınıfımızın küçük bilgini” diye başlıyormuş 🙂
Nursemin diyor ki, gittikleri okuldaki bütün öğretmenler işlerini de çok severek yapan sevgi dolu insanlarmış. Efe öğretmenini çok seviyormuş, Nursemin de öyle. Karnelere yazılan notların öğretmenlerin gerçek duygu ve düşünceleri olduğunu ve samimiyetle yazılan notlar olduğunu söylüyor. Ve arkadaşım Efe’nin karnesinde yazılanları okuyunca gözleri dolmuş :))

Zannediyorum böyle bir duyguyu anne olmayan birinin anlayabilmesi çok zor…
Anne olmadan önce annelerden duyduğum bir dolu şeyleri anlayamazdım. İnsanın çocuğuyla gurur duyması nasıl bir şey, bu düşünerek, okuyarak, duyarak anlaşılacak birşey değilmiş. Ancak yaşayınca anlayabilirmişsiniz..

Bir de hayatımıza şükür duygusuyla baktığımız zamanları çoğaltmak gerektiğine inanıyorum. Bazen öyle küçücük bir şeyi yaptığı için öyle büyük bir sevinç hissediyor ki Can, gözleri öyle bir parlıyor ki, çünkü o şeyi yapmak için günlerce uğraşmış oluyor. Onun saatlerce uğraştığına şahit olan ben, bunu başardığı zamanki müthiş sevince ortak olabiliyorum. Kendimi onunla associate ettiğim için. O zaman hep söylenilen hayattaki küçük şeylere sevinme, sahip olduklarımıza, yapabildiklerimize şükretme duygusunu hatırlıyorum. Bu yaşa kadar neler neler öğrendik, hala aynı mücadele devam ediyor, düşe kalka öğrenme mücadelesi, peki bunu bir şikayet ederek yapmak var, bir de neşeyle yapmak var, hangisi daha iyi??

Önerilen makaleler

Bir cevap yazın