Galeri

Gösteriliyor: 1 - 10 of 20 Sonuçlar
güncelleme tarihi A New Earth

Tutkular

Hayatta “tutkum” diyebileceğimiz bir şey bulabilmek zor mudur?

O öyle birşeydir ki “evet işte bunun için yaşıyorum” dedirtir insana.. Daha çok sanatla eşleştirilen bir kelime bu, onlar sanki tutkularının peşinden koşan az sayıdaki mutlu insanlar sadece..

Ama bir doğa sevgisi de tutkuya dönüşebilir değil mi mesela? Veya bir matematik sevgisi de..

Her sabah uyandığında bir insan o günü hevesle karşılayabiliyorsa, bugün de bunu yapacağım diye gözleri parlayarak evden çıkıyorsa, ne anlamlı bir hayattır yaşadığı..

Diğer yandan hayatının her ‘an’ı da bir anlam taşır kendi içinde.. Yataktan kalkmak, mutfağa yürümek, çayı koymak, bir zeytini ağzına atmak, arabanın radyo düğmesine basmak, kırmızı ışıkta beklemek… her an mı yoksa değerli ve yaşanası hayatımızda?

Bir hedefe kilitlendiğinde ve sadece onu yaptığın zamanlar mı mutlu olursun, yoksa yaşadığın her an mı -eğer içindeysen o anın- seni mutlu kılar?

Peşinde koşup o şeyin, sonra onu bulduğumuzda mı mutlu oluruz? Yoksa mutlu mutsuz iyi kötü hayatın her anı mı -eğer içindeysek o anın- mutluluk mudur?

Deli sorular değil mi 🙂

Aslında cevabı bildiğimiz…

Devamını oku
güncelleme tarihi A New Earth Yaşamın Akışı Can&Eren

hep mutluluk..

Konuşurken hep mutluluk istiyoruz, ama ego haklı olmayı hep mutluluğun üzerine koyuyor.. Haklı olmayı hep tercih ediyoruz.

“Hiçbir şey egoyu haklı olmaktan daha çok güçlendiremez.”

“Haklı olmak zihinsel bir durumla -bir bakış açısı, bir düşünce, bir yargı, bir hikaye- tanımlanmaktır.

Haklı olabilmek için tabii ki, başka birinin haksız olması gerekir ve dolayısıyla ego haklı çıkmak için haksız çıkarmayı sever.

Şikayet etmek ve tepkisellik vasıtasıyla yalnızca bir insan değil, bir durum da haksız çıkarılabilir.”Tolle

Bunu okuyan bir zihin, “bu cümlelere göre başımızı önümüze eğip hiçbir şey yapmayacağız” diye anlar. Düşünerek, anlamaya çalışarak, fikir yürütmeye çalışarak yani zihin ile baktığımızda yukarıdaki cümleler hiçbir şey ifade etmeyecektir. Zaten ego da bunu ister.

Ardındakini aramak lazım, herşeyin ardındakini..

Devamını oku
güncelleme tarihi A New Earth

Düşünce olmayınca..

” Kim olduğunuzu bilmeniz gerektiği ya da buna ihtiyaç duyduğunuzla ilgili inancı bir kenara bırakmak mümkün mü? Diğer bir deyişle size benlik hissi verecek kavramsal bir tanımlama aramaktan vazgeçebilir misiniz? Bir kimlik için düşünceye başvurmayı bırakabilir misiniz? ”  (Tolle)

İnsan düşünmeyince yaşayamazmış gibi geliyor..

Hakikaten sanki düşünmediğimiz zaman bir hiçmişiz gibi.. Düşünme olmayınca var olamazmışız gibi..

Zihni kontrol altına almak yani düşüncelerimizi.. Bu tamam, bu mantıklı geliyor. Çünkü düşünce bombardımanı altında olduğumuzun farkındayız en azından. Sürekli bir biçimde düşündüğümüzün, “self talk” denilen olayın, kendi kendimize mütemadiyen arka arkaya hiç durmaksızın düşündüğümüzü biliyoruz. Bu düşünceleri sakinleştirmek için, bu akışı biraz olsun yavaşlatmak için meditasyon yapıyoruz. Veya bir yere odaklanabileceğimiz faaliyetler yapıyoruz. Spor gibi hobiler gibi. Bu işler “self talk” kısmını durdurabiliyor kısa süreli olarak. Bu da bizi rahatlatıyor.

YALNIZ GELGELELİM düşüncenin olmadığı bir hayatı düşünemiyordum ben :)) İlla ki o olacaktı ve düşüncelerimin kalitesini artırmak adına didinip duruyordum.. Düşünceyi tekamül ettirmek .. düşüncemi bana tabi hale getirmek.. duygularımı ve düşüncelerimi kontrol altına alabilmek.. kişiliğimin, varlığımın gelişimi buydu veya buna benzer birşeydi… düşünceyi inkar etmenin ne demek olduğunu hiç algılamamıştım hiç hissedememiştim.

Bir gün geldi, birisi gökyüzüne bakmamı söyledi. Sonra yürüyen bir köpeğe, sonra ağaçlara bakmamı. Daha önce baktığım şekilde değil ama bu sefer boş boş bakmamı söyledi 🙂 Herhangi bir şeye boş boş bakmayı denedim.. içi boş bir bakış.. ne aptalca geliyor değil mi?.. Boş derken, o nesne hakkında zerre kadar bir yorum yapmadan bakmak. Bir anda baktığım şeyin bambaşka bir şeye dönüştüğünü söylesem? Bitkiye bakıyorum bakıyorum bakıyorum sadece bakıyorum.. o anda bir mucize oluyor sanki ve o bitkide bir canlılık görüyorum. Canlı bir şeye bakıyorum sanki! O bitkinin muhteşemliğini hiç görmemişim daha önce.. bakmışım ama görmemişim. Zihnimdeki düşüncelerle baktığım için aslında zihnimdeki o bitkiye ait düşünceye bakıyormuşum bitkinin kendisine değil..

Düşüncenin olmadığı yerde ASIL ben varım.

Şu an’ı yaşama pratikleri bizi asıl halimize döndürüyor, an’ın etkisi burada başlıyor..

 

Devamını oku
güncelleme tarihi Yaşamın Akışı Can&Eren

Çocuklar büyürken..

DSC_0779İki kardeşin aralarında 5,5 yaş var. Tabii ki onların keyfini en çok anneanne dede ve tüm ikinci nesil akrabalar doya doya yaşıyor..

Anne baba ise büyütmenin sorumluluğu altındayken, bu sorumluluğu çoğu zaman aşırı önemseyip sevinci kaçırıyorlar hayattaki. Yaydıkları enerjinin etkisini kaçırıyorlar. Yaşama sevincini göremiyorlar çocuklarının gözlerindeki.

Gelecek kaygısı ne kötü.. Bir sonraki anı beklemek hep bir sonraki anı bekleyerek hayat geçirmek ne acı verici. Şu anda, bir saat sonra ne yapılacağını düşünüyorum, yarım saat sonra, beş dakika sonra veya bir sene sonra ne olacağı hakkında düşünüyorum, ne yapacağım ne düşüneceğim, nerede olacağım, ne yiyeceğim, ne konuşacağım hakkında kafa yoruyorum. Zihnimin akışına kapılmışım maalesef, maalesef .. Zihnimin yaptığı yorumlar aslında kaygılandıran. Durumun kendisi değil…. 

Gelecek diye bir şey yok… O hiçbir zaman gelmeyecek.. Sadece ama sadece şu an var. Ve şu anımda beni kederlendirecek, beni üzecek hiçbir şey yok aslında.. Tam şu anımda hiçbir problemim yok.. Şu anımda sadece huzur var..

Devamını oku
güncelleme tarihi Eğitim Stratejileri Üzerine Çalışmalar Kendini Bilme Yaşamın Akışı Can&Eren

7 yaş

Kafamı takmışım zamana ve hayatımızı nasıl etkilediğine..  ama ciddi takmışım öyle böyle değil.. seneler oldu takalı..

Can 7,5 yaşını doldurdu, hızla büyüyor, bedeniyle zihniyle fikriyle duygusuyla birlikte.. Tabiki bana büyük mücadele alanları yaratarak…

Tam “anladım, bu yaşta böyle anlaşacağız” diyorum.. hop yeniden yeni bir davranış şekli ve düşünceyle karşılaşıyorum!

Daraldığım an geliyor, daralıyorum deyip sinirleniyorum.. hop daha başka bir şey çıkıyor altından, nasıl desem yetişemiyorum gelişmesine Can’ın..

En etkileyici tarafı kendimden bir dolu şey görmem Can’da.. Yüzüme vuruyor yaptığı her şeyle, “bak anne sen böylesin, ben de aynısı oldum” der gibi.. Beklediğim soruları artık sormaya başladı, ölmekle ilgili soruları :)) bana göre en kolay sorulardan biri, sorsun da anlatayım diye hevesle beklediğim konulardan.. arabada bir yere giderken pat diye soruveriyor “anne ölüyorsak niye yaratıldık biz” gibi .. ben de hevesle anlatıyorum.. kendimi çok mutlu hissediyorum ona ölüm, hayatlar, çeşitli formlarda hayatlar, dünya ve diğer mekanlar gibi şeyleri anlatırken.. Uzaylılar var mı diye de soruyor, cevap dakikalarca konuşuyorum konuşuyorum 🙂 neyse ki bıkmıyor dinliyor..

Çok neşeli, rahat, gerilimsiz bir birinci sınıf geçirdik. Her ne kadar okul hayatı, okul müfredatı, okul kültürü gibi içeriğinden hoşlanmadığım bir sistemin içine soksam da oğlumu, artık boşu boşuna kederlenmiyorum. It is what it is.. Olan buysa bana düşen kabullenmek. Bu sistemin içinde doğal olarak, çocuğun özüne ait pek az şey destekleniyor. Evde takviye ettiğim kadar ediyorum. Disipline girme konusunda kabiliyetli olduğu için ve asi bir çocuk olmadığı için Can’ın adaptasyonu beni yormadı. İlkokul çocuğu artık o 🙂 okul kültünü aldı ve gerisi kendiliğinden gelecek.. Öyle veya böyle..

Geçmiş veya gelecek yok, sadece ve sadece şu an var..

 

Devamını oku