Keşke çocukkenki o saf “olduğun gibi olma” halini büyüdüğümüzde de koruyabilmenin bir yolu olsaydı.
Can tam olarak 23 aylık.
2 yaşını doldurmamıza bir ay kaldı. Herkesin, “en güzel zamanları” dediği zamanları yaşıyoruz. Bana göre büyürkenki her anın değeri bir başka, hiç kıyaslayamıyorum. Şu aralar belli belirsiz konuşuyor, sevdiği insanların yaptığı hareketleri taklit ediyor, üstelik bunda çok başarılı, çok zevkle yaptığı şeyler var o anlar çığlıklar atıyor ve herkesin katılmasını istiyor, sevgisini hiçbir utanma hiçbir duygusal engel olmaksızın ifade ediyor. Eve misafir geldiğinde bütün şovlarını sergiliyor. Oyunları, sıçramaları, fırlamaları, dönmeleri, gülmeleri, daha neler neler, insanlar müthiş mutlu ve pozitif bir enerjiyle bizim evden ayrılıyorlar, onun o saf enerjisi sayesinde. Hiç kimsenin ne düşüneceği onu nasıl yargılayabileceği gibi şeyler yok aklında. İçindekini tam olarak dışarı yansıtmaktan başka bir şey yapmıyor. Savunma mekanizması yok. Filtreleri yok. Yaşamaya karşı bir direnci yok. Böyle bir varlığın yanında olmak insanın enerjisini yükseltiyor!

Önerilen makaleler

Bir cevap yazın