yonetici Oğula açık mektup
Tam 4 yıl önce bugün doğdun benim güzel kuzum.
Seni çok ama çok istemiştim. Çok da beklemiştim. Can ve sen henüz doğmamışken, ben anne kimliğimle henüz tanışmamışken, annelikle ilgili bir dolu düşüncem, duygum vardı herkes gibi.. Kafamda yarattığım çok güzel fikirler vardı.
Sizle tanışınca hepsi bir kenara gitti kayboldu.. yerine yeni doğan bir anne geldi. Yaşadıklarımdan öğrendiklerim kendi adıma devrim niteliğindeydi.. Öyle değiştim ki bunu kelimelerle anlatmak imkansız gibi. Asla yapmam dediklerimi yaptım, asla hissetmem dediklerimi hissettim, değişen davranışlarıma düşüncelerime kendim bile inanamadım zaman zaman. Tek bir cümle isteseniz o da şu olurdu, beni dünyaya bağladınız, işte o kadar..
Hani doğmuşum, gelmişim o kadar zahmete katlanmışım ama doğup da sonra şımarıp niye geldim ki bu gezegene, ne çirkin bir yer, ne saçma sapan bir durum, e bana müsade edin de döneyim, der gibi yaşıyordum kısacası 🙂
Her ne kadar, büyümenize şahitlik yaparken, ideallerimdeki gibi gitmese de herşey..
Mükemmellik arayışımdan vazgeçtiğimden beri huzuruma huzur katıyorum..
Büyük oğlum artık çok net ayna vazifesi görüyor. Gördüğüm şeyden çok memnunum şükürler olsun..
Küçük oğlum, sen, benim gizli kahramanımsın. Belki de en büyük öğretmenimsin. Göreceğiz..
Sizler beni ve ben de sizleri seçtiğim için, birlikte bu dünyayı yaşanabilir kıldığımız için şükürler olsun..