yonetici Bir bebeğin doğumundan itibaren annenin en çok zorlandığı konulardan bir tanesidir uyku sorunu. Özellikle ilk 3 ay 4-5 saat kesintisiz uyku uyumak neredeyse imkansızdır. Benim için de öyle olmuştu. Hatta 3 saat bile uyuduğumu hatırlamıyorum bir seferde. Sonraları düzene girmeye başladı. 6 ay sonra iyice rahatladık. 1 yaşından sonra geceleri 1 veya 2 kez uyanıyordu. Şimdilerde ise hiç uyanmıyor. Daha çok zorluklar yaşayan anneler vardır mutlaka. Ya da uyku düzeni konusunda hiç sıkıntı yaşamayan anneler de olabilir. Bizimki standard bir model sanırım 🙂
Demek istediğim şey şu ki, kendimde farkettiğim değişim şu:
İlk aylarda geceleri uyanmak bana çok zor gelirdi, isteksiz ve moralsiz olurdum. Hele sabaha karşı uyanmaları beni iyice gererdi. Ama bu kadar aylar sonunda artık Can’ın uyanmalarını daha sabırla ve hoşgörüyle karşılayabiliyorum. Eskiden gerilsem bile ona belli etmemeye çalışırdım. Şimdi bazı geceler uyanıyor ve tekrar uykuya hemen geçemiyor. Öyle zamanlarda onun da bizim gibi uykusunun kaçmış olabileceğini biliyorum. Çabalasa da uyuyamadığını görüyorum ve içimden bile kızmıyorum. Bu noktaya nasıl geldim bilmiyorum, özel bir çaba göstermedim. Zamanla kendiliğinden oluşan bir hoşgörü, O’ndan yayılan sevgi sayesinde oldu belki de.
Bir çocuğun annesine öğrettikleri konusunda ne kadar yazsam da bitmez. Benim Can’la birlikte geliştirdiğim hoşgörü ve sabrı O’nsuz başka herhangi bir zaman ve mekanda herhangi bir kişiyle veya herhangi bir durumda başaramazdım. İyi varsın oğlum..