yonetici Can’dan önce ve Can’dan sonra değişen şeyler listesine yeni bir madde daha ekleniyor sanırım.
Büyük şehirde yaşayan bir insan olarak hijyen konusuna önem veren biriyim, çok abartmasam da mesela marketlerdeki temizlik malzemelerinden mutlaka bir çeşit evimde vardır. Yeni bir şey çıkınca deneyim diye mutlaka alırım. Evimde derli toplu durumun bozulması da beni gererdi, herhangi bir yer kirlense de. Önceki gün evimde yaklaşık 10-15 kişilik bir grubu ağırladım diyelim, onlar gittiğinde ben evi eski haline getirmeden yatamazdım. Yalnız yaşamanın verdiği rahatlıkla bütün bunları yapacak vaktim ve enerjim oluyordu. Can büyüdükçe ve kendisi yemeyi öğrendikçe başta mutfak felaket haller içine girmeye başladı. Her birini sabırla temizleyip aynı neşeyle devam ediyorsunuz ilk başta, ama günler geçtikçe, yemek artıkları ve kirliliği dozu arttıkça ve ben yoruldukça aynı sabrı gösterememeye başlıyorum. Bazen aaaaaaaa! diye bağırasım geliyor… Bu çocuğun en doğal hakkı makarnayı eliyle yemek, en doğal hakkı çayını içerken birazını dökmek, en doğal hakkı çatalını kaşığını yere atınca ne olacağını görmek istemek!!! Peki benim hakkım ne??? Hadi bütün bunlara ses çıkarmadın, peki bu iş bittiğinde ne olacak? Sana temizlik yapman için zaman verecek mi minik haydut? HAYIRRRR. Vermiyor işte, direk elini tutup haydi oyun oynayalım modunda odasına doğru çekiştiriyor… ! “Sen oyuna başla oğlum ben birazdan geliyorum” cümlesini daha bitirmeden bağırmaya başlıyor :))
O anda evde biri varsa hemen ona pas edip, motor hızıyla temizlemeye başlıyorum. Ve işte bu şekilde kendisi uykuya dalana kadar 5 dakika bile oturup dinlenmeye fırsatım olmuyor.
Esas konuya giremedim daha 🙂 Can bana bir şey daha öğretti bu arada. Ortalığın dağılması veya mutfağın kirli kalması çok da dert edilecek olaylar değilmiş 🙂 bunlara bir şekilde alışmayı ve sinirimi bozmamayı öğrendim. Gerçekten de o iş sonra da yapılabilirmiş, oğlumla oynamak daha önemliymiş. Hem onun sinirleri bozulmuyor hem de artık benim. Ama sınırlar da giderek zorlanıyor bu arada 🙂