Önce Anne..

Geçen günkü Damla’nın kitubi’deki yazısı çok hoşuma gitti. Bugünlerde yine güzel yazılar okuyorum. Ben oğlumun ruh haline kendimin nasıl etki ettiğini birebir görebiliyorum. Ama iş işten geçmiş oluyor ne yazık ki. Bakıyorum çocuk sinirli çünkü anne sinirli. Bakıyorum çocuğun keyfi yerinde çünkü anne mutlu.. Ona hiçbir şey söylemesem bile mutlaka o enerji geçiyor.
Önce Anne’nin huzuru ve mutluluğu sonra doğal olarak çocuğun mutluluğu…
Ama benim sinirli olmam her zaman çocuğumun halleri ile ilgili olmayabiliyor elbette. Hayatın koşuşturmacası veya insan ilişkileri zaman zaman kimi sinirlendirmiyor ki.. İşle ilgili veya eşle ilgili sorunlar yüzünden gergin olabiliyorum ve bu da direk çocuğuma yansıyor. Böyle durumlarda da aynı Burcu’nun söylediği gibi “olduğu kadar..” diyebilmek çok önemli bence de. Nereye kadar kendimizi bazı konularda suçlayabiliriz?? Herkes olabildiği kadar iyi bir ebeveyn olmaya çalışıyor ve bu yeterli olmalı bir noktada.
Zaten çocuğunun gergin olmasının, anne, kendisinin gerilmiş haline bağlı olduğunu bir parça bile farketmişse sorunun yarısından fazlası çözülmüş demektir. İçsel olarak bir çaba içine girecektir.