yonetici Neden anneler hep subjektif oluyor çocuklarına karşı?
Can’ın okulunda vakit geçirdiğim zamanlarda bunu öyle acaip yaşıyorum ki.. Okulun psikoloğu Emel hanım’ı gözlemliyorum, çocuklara karşı nasıl hoşgörülü nasıl olgun nasıl aynı zamanda hem kararlı hem sevgi dolu olduğunu… abi nasıl oluyor da ben kendi çocuğuma böyle olamıyorum?? Ben kendime bakıyorum, “oğlum hadi ayakkabılarını giy” “oğlum terliklerini çıkar” “oğlum gel” bıdı bıdı konuşup duruyorum. Sürekli bir müdahale etme hissi. Sevindiğinde bile soru sorup duruyorum çocuğa, ne oldu da sevindin, kimle oynadın bugün vs.vs.
Niçin anne kendi çocuğuna objektif kalamıyor?
Ben başkalarının çocuklarına çok daha hoşgörülü ve sevecen yaklaşabiliyorum.
Kendi oğluma ise pick lerim çok fazla..