Hep merak ederdim, daha doğrusu anlayamazdım. İnsanlar yıllar boyunca çoluk çocuk olsun isterler, bu amaca ya çabucak ulaşırlar ya da uzun süren çabalar sonucu, sonra bebekleri doğar başlarlar şikayet etmelere. Her dönemin farklı şikayet konuları vardır. Bu niye olur diye düşünürdüm. Kendim yaşayınca biraz daha iyi anlayabiliyorum. Ne kadar imrenilecek bir durum olsa da çocuk yetiştirmenin zorluğu yaşanmadan anlaşılamıyormuş. Böyle bir zorluk o çocuğun size akıttığı sevgi enerjisi olmasa mümkün değil kabullenilemez diye düşünüyorum. Bir insan bu çeşit bir fedakarlığı ancak kendi çocuğu için yapabilir, başka hiçbir şey için değil.. İnsana yaşama sevinci veren en güçlü duygu bu bence..
Şikayet, evet şikayet, dert yanmalar, kızgınlıklar, bunlar oluyor ve doğal da.. O minik varlıktan akan sevgiye, enerjiye, saflığa ve temizliğe daha çok odaklanmak lazım. O zaman zorluklar kesinlikle yıldıramıyor insanı.

Önerilen makaleler

Bir cevap yazın