Yarın yazacağım diye yazmıştım, bir hafta olmuş!! Çocuk eğitmemenin doğru mu yanlış mı olduğunu tartışıyordum kendi kendime. Sizi siz yapan değer ve inançları bir kenara koyabilir misiniz diye sormuştum. Bunun gerekli olduğuna diyelim ki inandınız, pratikte mümkün müdür bunu yapabilmek?
Yalnızca bir çocuğa değil, herhangi bir kişiye veya olaya veya duruma karşı bu şekilde yaklaşabilmek demek önyargısız olmak demektir. ÖN YARGISIZ. Size göre çok kıymetli olsa da hiçbir yargınızı karşınızdaki kişiye taşımamak demektir. Bunu yapabilen insan, tüm insanların değer ve inançlarını en az kendisinin değer ve inançlarıyla aynı önemde ve bir tutabilen bir insandır sanırım.

Çocukla neyin doğru ve neyin yanlış olduğunu söylemeden kurulan bir iletişimin gerekli olduğuna inanıyorum. İnsanlar mümkün olduğu kadar, ellerinden geldiği kadar, çocuğu kendi doğrularına göre eğitmek ihtiyacını hissetmeseler çocukta bu doğrular yeşermeyecek mi? Çocuk kendisine söylenileni mi yapar yoksa yapılanı mı yani gördüğünü mü? Artık bütün bilimadamları bunu biliyor, çocuk modelleyerek öğreniyor. Yani söylediğinizi değil yaptığınızı yapıyor. Siz dürüstseniz o bunu siz ona öğretmeseniz bile öğrenecektir. Siz yalancıysanız o bunu siz ona öğretmemek istemeseniz bile öğrenecektir. Mesela benim en taktığım konulardan biri teşekkür etmeyi öğretmek konusu. Biri bizim yanımızda çocuğumuza birşey verdiğinde hemen “teşekkür et oğlum” diyoruz. Artık otomatikleşmiş. Çocuk teşekkür etmezse bir çeşit rezil olma durumu bile olabiliyor. Eğitmemek bu işte. Ona teşekkür etmeyi öğretmeyin. Siz kendiniz böyle bir durumda teşekkür ediyorsanız o da bir gün edecektir. Ama bırakın o zamanın ne zaman geleceğine kendisi karar versin.

Zamanından önce birşeyleri yapan çocuklar anormal pohpohlanıyor, anne babalar da müthiş gururlanıyor. Bu artık öyle yerleşmiş ki.. Ona en erken konuşmayı öğreten veya en erken okumayı veya en erken teşekkür etmeyi öğreten anne baba, anne babalığı en iyi yapan insanlarmış gibi değerlendiriliyor. Okul en iyi okulmuş gibi değerlendiriliyor.

Anne baba bir çocukla birlikte yaşarken onun büyümesine yardımcı olur, halbuki öyle kaptırıyoruz ki kendimizi sanki büyütme işini biz yapıyoruz buna inanmışız. Eğer biz kendimizi bir parça kenara koyabilmeyi başarabilirsek çocuklarımızın daha az hastalanacağına, daha az sinirli olacağına daha huzurlu ve mutlu olacaklarına inanıyorum. Daha da ileri gideyim, biz onları rahat bıraktığımızda bize bile bazen rehberlik edebilecekleri aşikar bence 🙂

Önerilen makaleler

Bir cevap yazın